خاموشی قسمت سوم: جامعه خاموش

به نظرم جامعه خاموش، جامعه‌ایه که افرادش توان تحمل همدیگه رو ندارن. با هم حرف نمی‌زنن؛ چون گمان می‌کنن طرف مقابل باهاشون هم نظر نیست. توی جامعه خاموش ترس حاکمه؛ چون اگه طرف مقابلت بدونه تو چطور فکر می‌کنی، ممکنه رفتارش رو نسبت به تو تغییر بده. آدمای جامعه خاموش یادگرفتن که راه سالم و در امان موندن سکوت کردنه. به آدمای جامعه خاموش یاد داده می‌شه که برای حرف زدن و بیان باوراشون، باید بیشترین تاوان‌ها رو بدن.

برای تغییر وضعیت جامعه خاموش، تک تک اعضاش باید یادبگیرن که ضمن احترام به همدیگه و احترام به باورای همدیگه، به هم محبت کنن، از هم چیز یاد بگیرن، به هم کمک کنن و در یک کلمه، در کنار هم زندگی کنن.

شاید این عکس هم بی ارتباط با موضوع نباشه.

خاموشی قسمت دوم: کارکرد رسانه‌های مجازی

به نظرم ما نیاز داریم که حرف زدن با همدیگه رو تمرین کنیم. خیلی از بحث‌ها و گفتگو‌ها از اینجا شروع می‌شه که دو نفر یا حرف همدیگه رو متوجه نمی‌شن یا از حرفای همدیگه برداشت‌های نادرستی می‌کنن. کاش توی هر جمعی که هستیم (خونواده، دوستان، آشنایان، همسایه‌ها و ...) حرف زدن رو تمرین کنیم.

یکی از کارکردای مثبت وبلاگا یا شبکه‌های اجتماعی اینه که می‌تونیم حرف زدن و ارتباط برقرارد کردن با دیگرون رو تجربه کنیم، اما برای به دست آوردن نتایج مثبت توی ارتباط با همدیگه لازمه که به یه سری اصول پایبند باشیم:

حرف زدنای مجازی در کنار ارتباطات اجتماعی واقعی باشه و نه جایگزین اونا.

حرف خودمون رو بزنیم و سعی نکنیم حرفای دیگرون رو کپی کنیم.

راست‌گویی و رک‌گویی رو توی دنیای مجازی تمرین کنیم.

از توهین کردن و مسخره کردن به شدت پرهیز کنیم.

به باورای همدیگه احترام بذاریم.