امیدوارم همه خوانندگان خوب و دوست داشتنی این بی ربط نامه پرسفری من را به لطف و محبت خود ببخشند.
باز هم در سفرم.
ای بلبل زیبای خوش آهنگ پر از ناز
هرگز مبر از یاد، شیرینی پرواز
بنشین به لب بام فروریخته شهر
نو کن سخن از زندگی و شادی و آواز
شاعر: بی ربط
شرح کمک رسانی به قلم ساقی لقایی را بخوانید؛ که بسیار خواندنی ست.
امروز جلسه ای داشتیم در ارزیابی عملکرد مدیر عامل یکی از شرکت ها؛ یکی از اعضای جلسه نظرش در مورد عملکرد ایشون رو خیلی شفاف بیان کرد:
«کاری که آقای فلانی با شرکت [...] انجام داد، چنگیز با نیشابور انجام نداده بود.»
زهره و منوچهر از جمله مثنوی‌هایی است که بسیار دوستش دارم. داستانی جذاب و روان، با آهنگی دل‌نشین و بالغ بر 300 بیت. اولین باری که دیوان ایرج میرزا به دستم رسید، این مثنوی را از ابتدا تا انتها خواندم و بسیار لذت بردم.
ویکی پدیا: «زهره و منوچهر نام منظومه‌ای داستانی از ایرج میرزا است که محصول آخرین سال عمر وی بود و نتوانست آن را به پایان برساند. به دلیل ناتمام بودن داستان، نمی‌توان دریافت که ایرج، چگونه می‌خواسته داستان را به پایان ببرد. اما با توجه به اینکه شاعر، اصل داستان به زبان انگلیسی را در دست داشته و در نسخه اصلی، داستان با مرگ آدونیس و ناکامی ونوس به پایان می‌رسد، می‌توان نتیجه گرفت که داستان ایرج نیز با سرانجامی غم‌انگیز روبرو می‌شده‌است. آنچه امروزه در دیوان ایرج طبع می‌شود، احتمالا محصول تکمیلی [پروفسور] محمود حسابی و یا سید عبدالحسین حسابی است.»
«موضوع این مثنوی از ونوس و آدونیس اثر ویلیام شکسپیر اقتباس شده و در واقع ترجمه آزادی از این اثر است. اما ایرج، چنان استادانه به نقل این داستان به زبان فارسی پرداخته و با فضای ایرانی درآمیخته که خواننده اثر احساس نمی‌کند که موضوع داستان و شخصیت‌ها از یک اثر خارجی اقتباس شده‌اند.»
در دنباله نوشته، خلاصه داستان این مثنوی را مطالعه فرمایید. شاید کمی طولانی باشد؛ اما اگر تا کنون این داستان را نخوانده‌اید از دستش ندهید.
کتاب عبوری ایده خیلی جالبیه که امروز وبلاگ پردیس، دوباره برام یادآوری کرد؛ لطفن بخونید، استفاده کنید و گسترشش بدید. این کار از اون جمله کارهایی که حتمن همه ما برای جامعه مون می تونیم انجام بدیم و به طور حتم اثر بسیار ارزشمندی هم در درازمدت داره.
شاید ایمیلی با نام شکنجه خاموش، به دست‌تون رسیده باشه؛ اگه در موردش نخوندین لطفن ابتدا داستان شکنجه خاموش، که ظاهرن توی جنگ بین کره و آمریکا اتفاق افتاده رو بخونید و بعد در مورد پرسش های دنباله نوشته یه کم فکر کنید.
نویسنده این وبلاگ من بی‌ربطم، مرد، متأهل، 46 ساله.