تشك
ماجراى پر فراز و نشيب تشك از اون جا آغاز شد كه بعد از ده سال آزگار خوابيدن روي يه تشك رؤياى وطنى، روزهاى آخر سال 91، به صرافت خريد يه تشك نو افتاديم. توى اولين فروشگاه كالاي خواب، فروشنده، من و همسر گرامى رو توجيه كرد كه خوابيدن روى يه تشك خارجى اصلن يه چيز ديگه است و حتا خوابايى كه مى‌شه ديد از نوع سه بعديه و كلى ويژگى‌هاى يگانه ديگه.
خلاصه اين كه ما تصميم گرفتيم در راستاى حفظ سلامتى ستون فقرات و خواب آروم و كاهش استرس و خواب ديدن سه بعدى، تشك خارجى بخريم. توى اولين گشت توى بازار، با دو تا مارك مواجه شديم: «برن» و «داتيس». هر دو مدعى بودن كه محصول آلمانى عرضه مى‌كنن. هر دو، هفت – هشت نوع تشك عرضه مى‌كردن كه بين 5 تا 17 سال گارانتى داشت و البته با ويژگى‌ها و قيمت‌هاى متفاوت. قيمت‌هاى تشك‌هاى دو نفره داتيس از حدود يك ميليون تومن شروع مى‌شد تا حدود 2 ميليون تومن و قيمت‌هاى برن از حدود يك ميليون تومن شروع مى‌شد تا حدود 4 ميليون تومن.
چون از ظاهر تشك‌ها مطلقن نمى‌شد تفاوت روشنى بين‌شون قائل شد و اعتماد كردن به صحبت‌هاى فروشنده هم به نظر من گزينه آخر مى‌تونه باشه، تصميم گرفتم كه از اينترنت يه اطلاعاتى در بيارم و در اولين تلاش، سايت هر دو شركت رو ديدم: وبسايت برن و وبسايت شركت پرشين خواب نماينده انحصاري محصولات برن و وبسايت داتيس. و جالب اين كه هيچ اثري از آلمانى يا كلن خارجى بودن اين محصولات روى وبسايت‌هاشون نيست. و اصلن هيچ وبسايت غير فارسى در مورد اين محصولات وجود نداره يا دست كم من چيزى پيدا نكردم.
آيا شما در اين مورد تجربه‌اى داشتين؟ يا مارك‌هاى معتبرى سراغ دارين؟ آيا تفاوت اين مارك‌ها با محصولات ايرانى مثل رؤيا و رويال و آسايش جديه؟
براى همگى تشكى نرم و خوابى راحت آرزومندم.
نویسنده این وبلاگ من بی‌ربطم، مرد، متأهل، 46 ساله.